Όλα για την ψαλμωδία μάντρα

Η ψαλμωδία είναι μια ρυθμική φωνή ήχων ή λέξεων, η οποία είναι συχνά σε 1 ή 2 τόνους. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική στις πνευματικές παραδόσεις, και βρίσκεται στην περισσότερη ανθρώπινη κουλτούρα.

Αν και η ψαλτική πρακτική ποικίλλει, η ψαλμωδία συχνά συναντάται σε όλες τις δυτικές και ανατολικές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένου του Ισλάμ, του Καθολικισμού, του Ινδουισμού και του Βουδισμού. Σε γενικές γραμμές, η ψαλμωδία γίνεται αποδεκτή ως ένας καλός τρόπος για την αύξηση της ενέργειας ή της ψυχικής δύναμης και την αλλαγή της συνείδησης.

Η ψαλμωδία χρησιμοποιείται από μερικούς ανθρώπους για την προετοιμασία τελετών καθώς και για άλλους τύπους σημαντικών περιστάσεων.

Όλες οι πληροφορίες

 Για να έχει τα απόλυτα οφέλη της ψαλμωδίας, το μυαλό ενός ατόμου πρέπει να επικεντρώνεται και να καθαρίζεται. Για να διατηρήσετε ένα μυαλό στο παρόν, η ψαλμωδία θα βοηθήσει κάποιον να αναπτύξει την προσοχή. Όταν ψάλλουν, συχνά χρησιμοποιούνται μάντρα. Μια μάντρα είναι μια λέξη ή φράση που χρησιμοποιείται για να βοηθήσει τη συγκέντρωση ειδικά στον διαλογισμό και πιστεύεται επίσης ότι έχει τη δύναμη να διευρύνει την συνειδητοποίηση κάποιου καθώς και να αυξήσει τη σχέση με το θεϊκό της πνευματικότητας.

Ως άτομο ψάλλει μάντρα κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, η εστίαση του διαλογισμού συγχωνεύεται με τους ήχους των κραδασμών του ψαλμωδίου και συνδέεται με την ενέργεια. Με αυτό το άτομο θα μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε ψάλλει επίσης την ίδια μάντρα ή εκείνους τους ανθρώπους που έχουν ψάλλει την ίδια μάντρα. Με αυτόν τον τρόπο, το άτομο αυτό μπορεί να συνδεθεί και να συγχωνευτεί με αυτά σε πνευματικό επίπεδο.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ένα από τα πιο εκπληκτικά οφέλη από την ψαλμωδία και το διαλογισμό είναι η συνειδητοποίηση της αλληλεξάρτησης μεταξύ ψυχικού, σωματικού, συναισθηματικού και πνευματικού επιπέδου που φέρνει. Καθώς η ευαισθητοποίηση μεγαλώνει, θα οδηγήσει σε μια βαθύτερη κατανόηση σχετικά με τις λεπτές περιοχές και τις όψεις της ύπαρξης.

Η δύναμη της ψαλμωδίας

Η ψαλμωδία έχει δημιουργήσει τεράστιες αναζωπύσεις, οι ιδιότητές της για την παροχή υγείας είναι γνωστές και αποδεκτές σε όλο τον κόσμο. Και στις θρησκείες, η ψαλμωδία είναι ευρέως γνωστή. Ήταν θρησκευτική και πολιτιστική επιλογή ανθρώπων. Και έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό ως τρόπος τη θεραπεία, τη λατρεία, μια μέθοδο εκκαθάρισης των ενεργειακών κέντρων των ανθρώπων, ως προσευχές στο πνευματικό Θείο, και την εξαπάτηση που φέρνει γύρω από την απαραίτητη θεραπεία. Βασική αρχή της είναι να επικαλείται μια λέξη ή ήχο συνοδευόμενη από την πρόθεση, να παρέχει το μέγιστο ευεργετικό αποτέλεσμα σε εκείνον που κάνει το ψαλμό.

Ξεκινώντας την ψαλμωδία σας, θα γνωρίσετε τα ενεργειακά μπλοκ μέσα στον εαυτό σας. Η χρήση μάντρα σε συνδυασμό με έναν τόνο, και επαναλαμβανόμενα δυνατά θα σας βοηθήσουν σταθερά να γίνετε πιο ευαισθητοποιημένοι. Και με μια συνεχιζόμενη πρακτική, η φωνή σας θα εμβαθύνει και θα αισθανθείτε τσούξιμο αισθήσεις σε όλο το σώμα σας. Αυτό επιτυγχάνεται όταν τα ενεργειακά κέντρα ή τα τσάκρα είναι σαφή και εκείνοι οι συντονισμένοι ήχοι θα δημιουργήσουν μια δονητική ειρήνη μέσα.

Τα βασικά της ψαλμωδίας

Μπορείτε να εκφωνήσετε τις λέξεις ή να κάνετε μια μελωδία και να τραγουδήσετε το άσμα σας. Μπορείτε επίσης να το πείτε στον εαυτό σας σιωπηλά.  Κάθε μέρα, πρωί και βράδυ, ψάλλετε αυτή τη μάντρα για 108 φορές. Κάνετε αυτήν την ψαλμωδία για σαράντα διαδοχικές ημέρες. Και αν χάσετε μία ημέρα, ξεκινήστε από την αρχή.

Μετά από σαράντα ημέρες, μπορείτε να δείτε θετικά αποτελέσματα. Αν και δεν θα μπορείτε να δείτε πλούτη στο χέρι, αλλά θα δημιουργήσετε και θα προσελκύσετε αφθονία σε όλες τις πτυχές της ζωής.

Γενικός χειρουργός για την κίρρωση ήπατος

Η ρύπανση των υδάτων που προκαλούν οι εκκενώσεις βόθρων και τα λύματα τους

Η ρύπανση των υδάτων δημιουργείται με την απελευθέρωση σε λίμνες, ποτάμια και θάλασσες ουσιών οι οποίες είτε διαλύονται, είτε κατακάθονται στον πυθμένα. Οι ρύποι αυτοί είναι πάρα πολύ και αυτό γιατί στο υδάτινο ορίζοντα καταλήγουν οι ρύποι από τις εκκενωσεις βοθρων, και από την ρύπανση της ατμόσφαιρας και του εδάφους μέσω των βροχών και της απορροής. 

Ο άνθρωπος απαιτεί πόσιμο γλυκό νερό για να επιβιώσει, γι` αυτό και σε όλη την περίοδο της εξέλιξης του ζούσε κοντά σε ποταμούς και λίμνες. Το νερό σαν τροφή και σαν πρώτη ύλη είναι τόσο στενά δεμένο με τη ζωή, ώστε να μπορεί να περιγράψει την ανθρώπινη πολιτιστική εξέλιξη.

Η βιομηχανική ανάπτυξη άρχισε με όλο και μεγαλύτερη απαίτηση για ενέργεια, πηγή της οποίας υπήρξε και το νερό. Βιομηχανικές διεργασίες, όπως η ψύξη και η πλύση, απαιτούσαν συνεχώς μεγαλύτερες ποσότητες νερού, ενώ ο αυξανόμενος πληθυσμός, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, χρειαζόταν άφθονο, καθαρό και υγιεινό νερό. Η βιομηχανική χρήση του νερού για ψύξη καταλήγει στις εκκενωσεις βοθρων. Κατά τη θερμική ρύπανση, μειώνεται το διαλυμένο οξυγόνο στο νερό, αυξάνεται η τοξικότητα των χημικών ρυπαντών, επιταχύνεται ο ρυθμός των φυσιολογικών λειτουργιών στους οργανισμούς και συχνά καταλήγουν στο θάνατο.

Σοβαρότερη, όμως υπήρξε η χημική ρύπανση του νερού από βιομηχανικά απόβλητα, εκκενωσεις βοθρων, αστικά λύματα και γεωργικές απορροές. Και από τότε, ζούμε στην εποχή του αλλοιωμένου, ρυπασμένου περιβάλλοντος.

Αστικά λύματα και εκκενωσεις βοθρων

Δραστηριότητες που εμπλουτίζουν ή ρυπαίνουν υδάτινους αποδέκτες, είναι οι απορρίψεις από τις εκκενωσεις βοθρων που αφορούν ανθρώπινες χρήσεις. Τα ακάθαρτα νερά χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη τους περιεκτικότητα σε οργανικά συστατικά και συνήθως αποχετεύονται σε θαλάσσιους, λιμναίους ή ποτάμιους αποδέκτες ή και απορροφητικούς βόθρους, ρυπαίνοντας έτσι και τα υπόγεια νερά.

Στη χώρα μας, οι εκκενωσεις βοθρων που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σε μεγάλο ποσοστό, αποτελούν το χειρότερο μέσο διάθεσης των ακάθαρτων νερών, αφού ρυπαίνουν το φυσικό αποδέκτη, το έδαφος και τα υπόγεια νερά. Οι αστικές αυτές απορρίψεις με το μικροβιακό τους φορτίο προξενούν διάφορες μολύνσεις. Συγκεκριμένα, ορισμένα βακτήρια προξενούν τυφοειδή πυρετό, δυσεντερία, γαστρεντερίτιδα και χολέρα. Ιοί στο νερό και ορισμένα στελέχη τους προκαλούν πολυομελίτιδα και ηπατίτιδα, ενώ αυγά και νύμφες μερικών παρασίτων (ασκαρίδα κ.ά.) βρίσκονται πολλές φορές στα ακάθαρτα νερά, προκαλώντας άλλες ασθένειες.

Οι τύποι των παθογόνων αυτών μικροοργανισμών βρίσκονται σε αστικά και κτηνοτροφικά λύματα. Τα παθογενή μικρόβια και οι ιοί βρίσκουν συνήθως αφιλόξενο περιβάλλον στο θαλασσινό νερό και γρήγορα αδρανοποιούνται. Μολύνσεις, όμως, αλλά ραδιενεργές, προκαλούνται στα νερά από εκκενωσεις βοθρων, ατυχήματα ή βλάβες στους πυρηνικούς σταθμούς και από πυρηνικές δοκιμές ή εκρήξεις.

Εκκενωσεις βοθρων και ευτροφισμός

Ο ευτροφισμός παρουσιάζεται σε λίμνες ή σε κλειστούς αβαθείς κόλπους κάτω από ορισμένες συνθήκες. Το αποτέλεσμα είναι να μεταβάλλεται η πανίδα και η χλωρίδα των νερών, η θέα τους να είναι ιδιαίτερα αντιαισθητική και, λόγω της πράσινης γλοιώδους επιφάνειας, να δυσκολεύεται η αλιεία. Επακόλουθο του ευτροφισμού είναι η προοδευτική επιδείνωση της ποιότητας του νερού, η μείωση της αισθητικής του αξίας, οι περιορισμένες δυνατότητες για ψυχαγωγία και σπορ.

Ρύπανση και ευτροφισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μία περιοχή μπορεί να είναι ρυπασμένη χωρίς να έχει γίνει ευτροφική. Για παράδειγμα, ρύπανση μπορεί να προξενηθεί από εκκενωσεις βοθρων, βιομηχανικά τοξικά απόβλητα που αναστέλλουν τις διαδικασίες της φωτοσύνθεσης. Οπωσδήποτε, όμως, ο ευτροφισμός μπορεί να οδηγήσει και σε ρύπανση, προξενώντας έλλειψη οξυγόνου στο νερό, μαζική ανάπτυξη φυκιών κ.ά.

Εκκενωσεις βοθρων και τοξικές χημικές ουσίες

Τοξικές χημικές ουσίες για τα υδάτινα οικοσυστήματα είναι τα βαριά μέταλλα, δηλαδή ο σίδηρος (Fe), το χρώμιο (Gr), ο μόλυβδος (Pb), ο υδράργυρος (Hg), το κάδμιο (Cd), ο ψευδάργυρος (Zn), το μαγγάνιο (Mn), ο χαλκός (Cu), το νικέλιο (Ni), το αρσενικό (As) κ.ά.

Ακόμη, φυτοφάρμακα, παρασιτοκτόνα, ζιζανιοκτόνα και οξέα πάνω από ένα όριο, προκαλούν δηλητηριάσεις, ανάσχεση της ανάπτυξης και της φωτοσύνθεσης, εκλεκτική συσσώρευση και απορρόφηση σε ορισμένα είδη. Ρυπάνσεις από παρασιτοκτόνα και ζιζανιοκτόνα προέρχονται από τα απόνερα των βιομηχανιών παραγωγής τους, από τις εκκενωσεις βοθρων, από υφαντουργεία, από βιομηχανίες επεξεργασίας τροφών και από γεωργικές χρήσεις.

Τουριστική παιδεία

Ο Τουρισμός δε στηρίζεται σε προχωρημένες επιστημονικές ικανότητες και η τουριστική εκπαίδευση απαιτεί κατά πρώτο λόγο επαγγελματικά προσόντα και δευτερευόντως τα ακαδημαϊκά προσόντα. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ταλαντούχος στα μαθηματικά, στο γραπτό λόγο, στα χρηματοδοτικά ή στις τεχνολογίες για να διακριθεί στον τουρισμό. Αρκεί να είναι καλός στις διαπροσωπικές ικανότητες, στην επικοινωνία και στη συνεργασία με άλλα άτομα, όπως και σε τεχνικές δεξιότητες.

Ο τουρισμός απαιτεί προπάντων επαγγελματικά προσόντα και όσοι τα συμπληρώνουν και με άλλα, ακόμη καλύτερα. Δεν τιμωρεί όμως και δεν εξοστρακίζει όσους δεν είναι ιδιαίτερα προικισμένοι σε (πιθανόν ανύπαρκτα), αναποτελεσματικά ακαδημαϊκά και επιστημονικά προσόντα. Οι χιλιάδες σχολές και πανεπιστήμια τουριστικής εκπαίδευσης που υπάρχουν στον κόσμο (εκτός ελάχιστων όσα τα δάχτυλα μας) είναι αναποτελεσματικά και έχουν δημιουργήσει εμπόριο (fast food university tourism education).

Όλα τα ΜΜΕ αναφέρουν τα χάλια της ελληνικής παιδείας, φυσικά δεν εξαιρείται η Τουριστική Παιδεία. Χρειάζεται μεταρρύθμιση και να μπει βαθιά όπως συνηθίζουμε το μαχαίρι στο κόκαλο, να λέμε. Αλλά πάντα το ξεχνάμε, και οι άνεργοι απόφοιτοι φωνάζουν!! Είναι θλιβερό γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχουμε φροντιστήρια και αυτό οφείλεται κυρίως στους αναξιόπιστους εκπαιδευτικούς (μικρές εξαιρέσεις). Και η οποιαδήποτε αντίσταση στον έλεγχο και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι το μεγαλύτερο έγκλημα για το μέλλον της πατρίδας μας. Δισεκατομμύρια έχουν δαπανηθεί τα τελευταία 25 αναποτελεσματικά χρόνια, από όλους τους φορείς στο χώρο της τουριστικής εκπαίδευσης ακόμη και από τα επιδοτούμενα επαγγελματικά προγράμματα του ΟΑΕΔ και της Ε.Ε., σε βάρος των ελληνικών οικογενειών του ελληνικού δημοσίου και της Τουριστικής βιομηχανίας.

Ποιοι έχουν ελέγξει επαγγελματικά την αποτελεσματικότητα τους; Εκτός πολύ ελάχιστων περιπτώσεων, όλο το βάρος πέφτει στους επικεφαλής της τουριστικής εκπαίδευσης, με την αντίστοιχη αναποτελεσματικότητα τους. Τα αποτελέσματα μετράνε και όχι οι εντυπώσεις.

Τα πάντα έχουν διαμορφωθεί και δυστυχώς συνεχίζονται και σήμερα από σκοπιμότητες κομματικές, ατομικών συμφερόντων, με κυριαρχία των πελατειακών λογικών, με συνέπεια την απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Προγράμματα χρηματοδοτούμενα για την τουριστική εκπαίδευση τόσο από το Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης, όσο και από τον ΟΤΕΚ!!! Έχουν στηθεί με πλήρη αδιαφάνεια από ηθελημένα μέλη στημένων επιτροπών, ατομικών συμφερόντων. Φταίμε όλοι και είμαστε συνυπεύθυνοι, γιατί πάντα βλέπαμε τον Τουρισμό με κομματικά κριτήρια και όχι εθνικά και έχει διαμορφωθεί και συνεχίζεται από ηθελημένες αποδεκτές ρυθμίσεις από ορισμένους. Όπως υποβάθμισαν και την ΑΣΤΕΡ Ρόδου. Για να έχουμε σήμερα αντίκρισμα μόνο στην αναποτελεσματικότητα και στην ανεργία, όμως το κακό έγινε. Με αντιεπαγγελματικά Τουριστικά εκπαιδευτικά κριτήρια δημιουργήθηκαν τα ΤΕΙ και τα πανεπιστημιακά τμήματα στα ΑΕΙ.

Η Τουριστική εκπαίδευση πάντοτε ήταν απούσα από τις πραγματικές ανάγκες της τουριστικής βιομηχανίας σε όλους τους φορείς και πάντοτε εμφανίζονταν άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν ουσιαστικές ευθύνες, που διστάζουν να αναλάβουν ρίσκα, που μετράνε περισσότερο αυτά που θα χάσουν και τη μετριότητα, παρά εκείνα που είναι πιθανόν να κερδίσουν οι σπουδαστές και το εκπαιδευτικό σύστημα και ο Ελληνικός τουρισμός. Ως εκ τούτου ασχολούνται με γνωστές προβλέψεις, αναλύσεις (κοινώς, με επιστημονική σάλτσα).

Δε χρειαζόμαστε ανέργους μαστερίστες και διδακτορικούς τίτλους από Πανεπιστήμια. Δεν έχει αντίρρηση κανείς, στο να επιβραβεύεται η πραγματική επιτυχία, αλλά να τιμωρείται και η αποτυχία, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα, στις οποίες ποτέ κανένας δεν έχει αναφερθεί.

Προτάσεις: 

1. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να στεγασθούν σε εποχιακά Ξενοδοχεία και να λειτουργούν σε πλήρη λειτουργία και με διαμονή πελατών, με την απασχόληση σπουδαστών, καθηγητών και στελεχών της επιχείρησης.

2. Τα υπάρχοντα να αξιολογηθούν από ανεξάρτητους διεθνείς Εμπειρογνώμονες.

3. Αξιολόγηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων 

4. Αξιολόγηση εκπαιδευτών

5. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα να γίνονται βάσει των μελλοντικών αναγκών της τουριστικής βιομηχανίας και όχι της τουριστικής γεωγραφίας. 

6. Με επαγγελματική εξειδίκευση σε θέματα που αφορούν την επαγγελματική κατάρτιση σε διαφορετικούς χώρους τουριστικών επιχειρήσεων παραγωγής.

7. Κάθε χρόνο υποχρεωτική πρακτική εξάσκηση σε φορείς τουριστικής βιομηχανίας, βάσει των διδακτέων μαθημάτων, management training, με εποπτεία των καθηγητών και των στελεχών των τουριστικών επιχειρήσεων, με μετρήσεις αποδοτικότητος και παραγωγικότητος.

8. Οι Καθηγητές και όλοι οι εκπαιδευτές θα πρέπει κάθε πέντε χρόνια να αξιολογούνται βάσει ειδικών προγραμμάτων, κατηγοριών, τα σχετικά επιτεύγματά των, σε συγκέντρωση μορίων αποδοχής από εμπειρογνώμονες, και αν δεν συμπληρωθούν ικανοποιητικά να επιμορφώνονται συνεχώς για να κρατούν την εκπαιδευτική τους έδρα.

9. Oι μεταπτυχιακές εργασίες των σπουδαστών να είναι δομημένες, αποτελεσματικές για το συμφέρον και τη μελλοντική εξέλιξη των σπουδαστών.

10. Πλήρως εκσυγχρονισμένη ηλεκτρονική υποστήριξη των σπουδαστών και οποιαδήποτε άλλη τεχνική υποστήριξη συνυφασμένη με το επάγγελμα.

11. Οι απαιτήσεις να είναι λογικές από κάθε σπουδαστή, και απαιτείται συνεχή επιμόρφωση και πολύπλευρη γνώση εμπειριών και μετά έρχεται η ποθούμενη επιτυχία.

12. Μην ξεχνάμε ότι το επάγγελμα μας είναι ΔΙΕΘΝΕΣ και αν γίνουμε επαγγελματίες και ειδικευμένοι υπάρχουν θέσεις εργασίας σε όλο τον Κόσμο.

PELEKANAKIS GEORGIOS

Εναλλακτικός Τουρισμός και Ορεινή Κορινθία

Ζούμε αναμφισβήτητα σε μία από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου, την Ελλάδα, που όλοι αγαπάμε και προσπαθούμε όλοι μαζί να βγούμε νικητές από την κρίση, που τη μαστίζει τα τελευταία χρόνια. 

Μεγάλο μας όπλο σ΄ αυτή τη δύσκολη μάχη που δίνουμε, είναι ο τουρισμός. Μία χώρα με τόσο πλούσια ιστορία, αξιοθαύμαστο πολιτισμό και ακαταμάχητες φυσικές ομορφιές, είναι φυσικό να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις προτίμησης των ξένων για τουρισμό. 

Κάθε χρόνο και κυρίως κατά την καλοκαιρινή περίοδο και σε συγκεκριμένους προορισμούς, συρρέει πλήθος τουριστών από πολλές διαφορετικές χώρες, γεγονός που μεταφράζεται σε προσοδοφόρα οικονομική πηγή για την περαιτέρω ανάπτυξη της χώρας μας. Η Ελλάδα έχει όλες τις κατάλληλες υποδομές για να υποδεχθεί και να εξυπηρετήσει πολύ μεγάλο αριθμό τουριστών.

Τα τελευταία όμως χρόνια υπάρχει έντονος προβληματισμός για τα δυσμενή επακόλουθα που επιφέρει ο τουρισμός στη χώρα μας. Συγκεκριμένα παρατηρούνται:

• αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος, με τη μορφή της ρύπανσης του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας, την αλόγιστη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της φύσης, με αποτέλεσμα η ίδια η φύση, με τη σειρά της, να μας εκδικείται.
• η “εποχιακή” μορφή τουρισμού κατά τους καλοκαιρινούς μήνες επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό τη ζωή των κατοίκων των τουριστικών περιοχών, και τους αναγκάζει σε μόνιμη εποχιακή εργασία.

Στα προβλήματα αυτά θα μπορούσε να δώσει λύση η μορφή “εναλλακτικού τουρισμού” που θα προωθηθεί μέσω νέων προϊόντων και φρέσκων ιδεών. Θα δανειστώ ένα κομμάτι από τη μελέτη του Πανεπιστημίου Αιγαίου που αναφέρεται στο μαζικό τουρισμό και τις εναλλακτικές μορφές του: 

«Με τον όρο εναλλακτικός τουρισμός ορίζεται το σύνολο των ολοκληρωμένων τουριστικών υπηρεσιών, οι οποίες διακρίνονται από εξειδίκευση ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και προτιμήσεις των πελατών τους, απευθύνονται σε ένα εξειδικευμένο κοινό, στηρίζονται σε οικολογικά ανεκτές και ήπιες δραστηριότητες, ενώ αναδεικνύουν χωρίς να καταστρέφουν τα φυσικά κάλλη μίας περιοχής. Τα κύρια χαρακτηριστικά του εναλλακτικού τουρισμού είναι η αναζήτηση της αυθεντικότητας και της επαφής με την φύση, η άρνηση των απρόσωπων τουριστικών πακέτων, η αποφυγή των κοσμικών παραλιών, ο συνδυασμός των διακοπών με την προσφορά εθελοντικής εργασίας, που συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και προσφέρει λύσεις σε προβλήματα της τουριστικής εποχικότητας».

Όπως καταλαβαίνουμε όλοι θα πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στους λιγότερο γνωστούς προορισμούς από τους φορείς, ώστε να υπάρχει καταμερισμός του τουρισμού σε όλη την επικράτεια της χώρας μας. Η Ελλάδα μας ευτυχώς είναι προικισμένη με φυσικές ομορφιές σε όλη την έκτασή της και όχι μόνο στα νησιά ή την Χαλκιδική. Επίσης θα πρέπει να υιοθετηθεί πρώτα από εμάς τους Έλληνες η ιδέα αυτή. Τουρισμός εξάλλου δεν είναι μόνο ο ξένος τουρισμός, αντιθέτως, ο εγχώριος τουρισμός θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας. Εμείς θα πρέπει να εξερευνήσουμε και να γνωρίσουμε από κοντά τη χώρα μας, ώστε να μπορέσουμε να τη διαφημίσουμε και να την προωθήσουμε κατάλληλα.

Και φυσικά όταν αναφερόμαστε στον τουρισμό, δεν εννοούμε μόνο θάλασσα. Η Ελλάδα εκτός από τα όμορφα νησιά της, διαθέτει βουνά με ακαταμάχητους ορεινούς προορισμούς. Διαθέτει πραγματικά αλπική φύση που σε συνδυασμό με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των χωριών δημιουργούν εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς. Ψηλές βουνοκορφές κατάφυτες από δάση και αγριολούλουδα, λίμνες και ρυάκια με γάργαρο τρεχούμενο νερό, ζώα και πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο στην πλούσια φύση και φυσικά γραφικά χωριά με πέτρινα σπίτια και πλακόστρωτα δρομάκια, είναι μερικές από τις υπέροχες εικόνες στο οδοιπορικό σας.

Παρόμοιες υπέροχες εικόνες θα βρείτε στην Ορεινή Κορινθία. Μικροί και μεγάλοι οικισμοί φυτεμένοι στις πλαγιές των βουνών. Η πρόσβαση στην ορεινή Κορινθία και συγκεκριμένα στην περιοχή του Φενεού και της Στυμφαλίας είναι εύκολη και ιδιαιτέρως ευχάριστη λόγω του τοπίου. Μέσω της εθνικής οδού Κορίνθου - Τριπόλεως στρίβετε στη διασταύρωση με τη Νεμέα και ακολουθείτε τις πινακίδες που σας οδηγούν προς τη λίμνη της Στυμφαλίας και τις νότιες πλαγιές της Ζήρειας.

Ένα από τα πιο γνωστά χωριά. είναι τα Τρίκαλα Κορινθίας, προορισμός αναψυχής για όσους λατρεύουν τη φύση. Tα Tρίκαλα είναι κυριολεκτικά χωμένα μέσα στο δάσος, σε μια περιοχή προικισμένη από τη φύση με μοναδικές ομορφιές. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί πολύ τουριστικά και αποτελούν ένα must προορισμό για όσους επιθυμούν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν τη φύση. Στις τρεις συνοικίες του (Άνω, Μεσαία και Κάτω) υπάρχουν πολλά αξιόλογα καταλύματα.

Οι παραδοσιακοί οικισμοί της Πελοποννήσου

Παραδοσιακοί οικισμοί θεωρούνται οι οικισμοί που έχουν διατηρήσει αναλλοίωτη την εικόνα που είχαν στο παρελθόν καθώς και τον τοπικό τους χαρακτήρα. Οι χαρακτηρισμένοι με νομοθετική ρύθμιση παραδοσιακοί οικισμοί στην Ελλάδα ξεπερνούν τους 800. Στην Πελοπόννησο βρίσκονται οι παρακάτω οικισμοί. Η αναφορά τους γίνεται ανά νομό.

Νομός Αργολίδος

Άργος τμήμα πόλης
Καρυά
Ερμιόνη (Μανδράκια)
Ναύπλιο

Νομός Αρκαδίας

Άγιος Ανδρέας
Άγιος Πέτρος
Αλωνίσταινα
Ατσίλοχος
Βαλτέτσι
Βλαχοκερασέα
Βλαχορράπτης
Βυτίνα
Βυζίκι
Δημητσάνα
Ζάτουνα
Ζιγοβίστι
Δυρράχιο
Ίσαρης
Καρδαράς
Καρύταινα
Καστανίτσα
Κερασιά
Κοντοβάζαινα
Κοσμάς
Κουνουπιά
Λαγκάδια
Λάστα
Λεοντάρι
Λευκοχώρι
Μαγούλιανα
Μελισσόπετρα
Παράλιον Άστρος
Παραλογγοί
Πέρα Μέλανα
Πιάνα
Πλάτανος
Πουλίθρα
Πραγματευτής
Πραστός
Πυργάκι
Ράδος
Σαπουνακάικα
Στεμνίτσα
Τυρός
Ροεινό

Νομός Αχαίας

Πάτρα τμήμα πόλης
Βεσίνι
Αλεποχώρι
Σκούπι

Νομός Ηλείας

Ανδρίτσαινα
Λάμπεια

Νομός Κορινθίας

Εβροστίνα
Τρίκαλα
Φενεός

Νομός Λακωνίας

Αγερανός
Άγιος Αθανάσιος
Άγιος Γεώργιος
Άγιος Νικόλαος
Αγριλιά
Ακρογιάλι
Άλικα
Άνω Γερδενίτσα
Άνω Μπουλαριοί
Αρεόπολη
Αρφίγκια
Αστέριον (Σολά)
Αχίλλειον
Βάτα
Βαχός
Βάθεια
Βελούσι

Νομός Μεσσηνίας

Καρδαμύλη
Κορώνη
Μεθώνη
Πύλος
Γωνέα
Γεράκι
Γέρμα
Διμαρίστικα
Δροσοπηγή
Δρυμός (Δρυαλί)
Έξω Νύμφι
Έρημος
Κρυονέρι
Καινούργια Χώρα
Καλός
Καραβάς
Καρέα
Καρύνια
Καρυούπολη
Κάτω Καρέας
ΚΑΥΚΙ
Κελεφά
ΚΕΡΙΑ
Κοίτα
Κορακιάνικα
Κορογιονιάνικα
Κότρωνας
Κουλούμι
Κουτρέλα
Κυπάρισσος
Λάγια
Λάκκος
Λουκάδικα
Μαλλιαρή Συκιά
Μέζαπος
Μέσα Χώρα (Μέσα Νύμφι)
Μίνα
Μονεμβασιά
Μουντανίστικα
Νικάνδρι
Νόμια
Ολυμπιές
Ομαλαί
Οίτυλο
Οχιά
Παγκιά
Παλαιοχώρα
Πολεμίτας
Πάλιρος
Παχιάνικα
Πολυάραβος
Πύργος Δυρού
Πύρριχος
Ριγανόχωρα
Σκαλτσοτιάνικα
Τριανταφυλλιά
Τσόπακας
Φλομοχώρι
Χαλίκια
Χαριά
Χαρούδα
Χειμάρα

Πώς ξεκίνησαν τα ξύλινα δάπεδα

Οι Αμερικανοί άποικοι εκμεταλλεύτηκαν τις τεράστιες δασικές εκτάσεις της Αμερικής για την εγκατάσταση σανίδων οροφής στα περισσότερα σπίτια. Αυτά τα ξύλινα δάπεδα εγκαταστάθηκαν περισσότερο για την άνεση και την πρακτικότητα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το στυλ. Κατασκευάζονταν συνήθως από σανίδες κομμένες σε τυχαίο πλάτος, έμεναν ημιτελείς και με την πάροδο του χρόνου λειαίνονταν από τη χρήση.

Τα ευρωπαϊκά παρκέ άρχισαν να εμφανίζονται στα πλουσιότερα Αμερικανικά σπίτια αργά στη Βικτοριανή εποχή (1840-1910), όταν τα εργοστάσια άρχισαν τη μαζική παραγωγή ξύλινων δαπέδων. Τότε μάλιστα διαφημίστηκε ένα «ξύλινο χαλί» από βαρύ καμβά με λεπτές λωρίδες ξύλου κολλημένες επάνω του. Οι διαφημίσεις ισχυρίστηκαν ότι η εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε εύκολα και θα μπορούσε να γίνει από οποιονδήποτε με βασικές δεξιότητες ξυλουργικής. Η μέθοδος εγκατάστασης ήταν να καρφώσουν κάθε σανίδα , χρησιμοποιώντας καρφιά. Στη συνέχεια, τα ξύλινα δάπεδα αποξαίνονταν και λειαίνονταν χρησιμοποιώντας μια βούρτσα από φυσικές τρίχες στο κάτω μέρος και μια σκούπα λαβή για την ώθηση . Μετά, συνδέανε το γυαλόχαρτο και έσυραν το μπλοκ αργά πέρα ​​από το πάτωμα μέχρι να γίνει ομοιόμορφο και λείο. Τέλος, εφαρμόζανε το βερνίκι, και τα δάπεδα ολοκληρώνονταν με ζεστό κερί . Αυτή η φθηνότερη λύση έκανε τα όμορφα δάπεδα πιο προσιτά, αλλά τα ξύλινα δάπεδα αποδείχθηκε ότι τρίζουν και ήταν γεμάτα διασπάσεις και ρωγμές, χωρίς την ανθεκτικότητα των πρωτότυπων χειροποίητων δαπέδων.

Η έλευση της γλώσσας και η κατασκευή του αυλακιού V (αρμού)την εποχή του Εδουάρδου (1901-1914) επέτρεψε στις σανίδες των ξύλινων δαπέδων να εξομαλυνθούν πριν από την εγκατάσταση για μια πιο κομψή, ενιαία εμφάνιση, η οποία άρχισε να παίρνει μορφή και είναι ακόμη και στις μέρες μας οικία. Τα ξύλινα δάπεδα εγκαταστάθηκαν σε πλάκες από σκυρόδεμα με ζεστή πίσσα που χρησιμοποιούνταν σαν κόλλα.

Κάθε μέρος της διαδικασίας της τοποθέτησης στα ξύλινα πατώματα γινόταν με το χέρι, χρησιμοποιώντας κυρίως φθηνούς εργάτες για να ξύσουν και να γυαλίσουν το πάτωμα με ένα κατάλληλα εντυπωσιακό φινίρισμα. Το ξύλινο δάπεδο με εμφάνιση ψαροκόκαλου έγινε δημοφιλές εκείνη την εποχή και πολλοί από αυτούς τους ορόφους χρησιμοποιούνται ακόμη ή έχουν διασωθεί και βαφτεί για νέα χρήση Ψαροκόκαλο παρκέ ξύλινο δάπεδο

Η σκληρή ξυλεία παρέμεινε το δάπεδο επιλογής μέχρι που εμφανίστηκαν οι λινοτάπητες και οι φελλοί στην αγορά το 1920. Το μοντέρνα καινούρια υλικά προσέφεραν ευκολότερη εγκατάσταση και συντήρηση, αλλά τα ξύλινα δάπεδα συνέχισαν να διατηρούν ένα μικρό μερίδιο αγοράς.

Τη δεκαετία του 1930, βελτιωμένο φινίρισμα με τη μορφή πολυουρεθάνης παρέχει ένα φινίρισμα χωρίς κερί που κράτησε την σκληρή ξυλεία ελκυστική και δημοφιλή μέχρι που τα φθηνά χαλιά χτύπησαν την αγορά μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δημοτικότητα του χαλιού βοηθήθηκε από την ένταξη στα στεγαστικά δάνεια, καθιστώντας τα χαλιά την πιο δημοφιλή επιλογή στην αγορά, λόγω της οικονομικής προσιτότητας μέχρι το 1980, όπου οι καταναλωτές αναζητούν εναλλακτικές επιλογές δαπέδων και έτσι έχουμε πάλι στροφή στην σκληρή ξυλεία. Προκειμένου να ανταγωνιστούν όμως τις φθηνότερες επιλογές, η βιομηχανία σκληρού ξύλου προσπάθησε να μειώσει το κόστος εργασίας.

Οι τεχνίτες-τοποθετητές, οι οποίοι αντιμετώπισαν δραστικές περικοπές αμοιβών, αναγκάστηκαν να εργαστούν σε ένα φρενήρη ερυθμό προκειμένουν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, με αποτέλεσμα την κακή ποιότητα στα παρκέτα . Η προχειρότητα στην τοποθέτηση οδήγησε στην αντίληψη ότι τα ξύλινα δάπεδα είναι μια φθηνη κοινή επιλογή. Έτσι, η φήμη των ξύλινων δαπέδων σαν πολυτέλεια είχε χαθεί προσωρινά.

Η ιστορία του κλόουν

Η νεωτερικότητα επιδόθηκε (με τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική της) σε ένα ειρωνικό παιχνίδι αυτοερμηνείας του εαυτού, όπου ο κλοουν αναλάμβανε συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τα μέσα του 19ου αιώνα (ίσως και λίγο νωρίτερα), πρώτα οι ποιητές και μετά οι ζωγράφοι θα διαμορφώσουν ένα νέο κλίμα ευαισθησίας για όλες εκείνες τις ανθρώπινες φιγούρες που έμεναν προηγουμένως στο παρασκήνιο: μπουφόνοι, jokers, ζογκλέρ, σαλτιμπάγκοι. Ο κλόουν, που συγγενεύει με όλους αυτούς και τους εκπροσωπεί, θα περάσει από το τσίρκο και τα θεάματα δρόμου στο πεδίο της λογοτεχνίας (ενίοτε δε της υψηλής λογοτεχνίας), της ζωγραφικής και του κινηματογράφου.

Ο 20ός αιώνας θα προσλάβει και θα εξελίξει αυτήν την παράδοση σε πολλές κατευθύνσεις. Για τον Baudelaire και για τους μοντερνιστές ο κλόουν είναι περίπου ένας ποιητής εν δράσει που κρύβει κάτω από την εύθραυστη μάσκα του μιαν απελπισμένη ψυχή. Ο Henry Miller θεωρούσε τον εαυτό του κλόουν και ο James Joyce δεν δίστασε να αυτοχαρακτηριστεί ως «ιρλανδός κλόουν». Ο Beckett δημιούργησε μεγαλειώδεις δραματικές καταστάσεις με τους τραγικούς κλόουν του. Ολα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και έχουν οδηγήσει σε μια σχεδόν συμβολική διάσταση αυτό το έντονα βαμμένο πρόσωπο που κλαίει και γελάει ταυτόχρονα για να αποδώσει κάτι από την ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτό που φαίνεται ότι δεν ήταν γνωστό είναι ότι ο κλόουν μπορεί να παρεισφρήσει στη σοβαρότητα της πολιτικής ζωής.

Ιδού λοιπόν ένας performer της stand-up comedy, ένας μπλόγκερ ακτιβιστής, που έρχεται απρόσκλητος στα πολιτικά σαλόνια σαν τον σαιξπηρικό fool και προκαλεί πλήρη αμηχανία στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Ο Αρλεκίνος των ιταλικών εκλογών Μπέπε Γκρίλο (Giuseppe Piero Grillo) έδωσε την παράστασή του, έπεισε έναν στους τέσσερις θεατές του και πήρε μια ψήφο αγανάκτησης. Ο κλόουν κατάφερε να συνδυάσει το καρναβαλικό πνεύμα με τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό και να αποσπάσει την ψήφο διαμαρτυρίας. Αυτή είναι εν ολίγοις η ερμηνεία των σοβαρών προτεσταντών του οικονομικού και γεωγραφικού Βορρά, αφού ακόμη και σοσιαλδημοκράτες προτεστάντες μίλησαν απαξιωτικά για τον κλόουν, ταυτίζοντάς τον με τον Μπερλουσκόνι.

Υπάρχουν βεβαίως πολλοί λόγοι για τους οποίους θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με τον Γκρίλο. Ενας από αυτούς είναι η καταγγελία όλων των πολιτικών ως απατεώνων (ιδίως εάν είναι και ο ίδιος πολιτικός). Ενας άλλος λόγος είναι η μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς (ιδίως εάν είναι ο ίδιος εμπλεκόμενος στο κύκλωμα παραγωγής και πώλησης όπλων). Μπορούμε να προσθέσουμε πολλά άλλα «νούμερα» αυτής της ιταλικής κλοουνερί: αναστολή πληρωμών του δημοσίου χρέους της Ιταλίας, ανάκληση των ιταλικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, διακοπή των κρατικών επιχορηγήσεων σε κόμματα και εφημερίδες, περιστολή των υπέρογκων συντάξεων (από 10 ως 90 χιλιάδες ευρώ) και αναδιανομή των εξοικονομούμενων πόρων στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας.

Ο Γκρίλο δεν είναι ο πρώτος κωμικός ηθοποιός που διεκδικεί αυτοτελώς τη νίκη σε εκλογές. Το 1965 στη Γαλλία ο Pierre Dac ήταν υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές, αλλά αποσύρθηκε, όπως έγινε και το 1981, με τον Michel Coluche, τον ιδρυτή των Restos du cœur για τους άπορους. Οι κλόουν αυτοί αιφνιδίασαν τον πολιτικό επαγγελματισμό των δυτικών κοινοβουλίων, εισάγοντας το αμφιλεγόμενο, το αστάθμητο και την υπερβολή.

Η υπερβολή που κλονίζει περισσότερο κάθε σοβαρό προτεστάντη είναι η θέση ότι οι πολίτες πρέπει να αντικαταστήσουν τους επαγγελματίες πολιτικούς στα κοινοβούλια. Με άλλα λόγια: το πολιτικό να επιστρέψει στην πολιτική ζωή. Αυτό θυμίζει μπουφόνικο ανέκδοτο: ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και σχεδιασμός ενός νέου με όριο τις δύο βουλευτικές θητείες και μάλιστα χωρίς αποζημίωση, προτείνει ο Γκρίλο; Πολιτικά αδιέξοδα και κινδύνους ακυβερνησίας αντιτείνουν αμέσως οι ορθολογικοί αναλυτές.

Εδώ το ποτήρι του προτεστάντη ξεχειλίζει. Το πνεύμα της σοβαρότητας είναι ανεκτικό, συχνά μάλιστα παράγει κάποια αστειότητα για να αποφορτίζει τις καταστάσεις και να αποσυμπιέζει τις εντάσεις, αλλά τα αστεία σταματούν όταν διακυβεύονται τα καθαρά κέρδη των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών και οι μακροοικονομικοί στόχοι των Βρυξελλών. Είναι η στιγμή που ο κάθε Μπέπε Γκρίλο θα θεωρηθεί «κλόουν». Η νεοφιλελεύθερη ανεκτικότητα εκθειάζει εύκολα τους γελωτοποιούς της όταν μπορεί να τους οικειοποιηθεί ως καταναλώσιμα σημεία, αλλά πιο εύκολα τους απαξιώνει ως φορείς του πολιτικού ακροβατισμού. Από τον θρίαμβο στην κατάπτωση και από την πτήση στην πτώση, το θέατρο του κλόουν έχει πάντα το ίδιο τέλος για το σκυθρωπό βλέμμα του προτεστάντη θεατή.

Ο θρίαμβος του κλόουν είναι (και πρέπει να είναι) εφήμερος. Οπως η γιορτή και το πανηγύρι. Η σοβαρότητα επιστρέφει πάντα ως κανονικότητα, που προϋποθέτει τον κλόουν ως εξαίρεσή της. Ο κλόουν είναι πάντα η εξαίρεση. Ο Μπέπε Γκρίλο ίσως θα αποτελέσει μια ευχάριστη υποσημείωση στο πυκνό βιβλίο της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας. Ο κλόουν που θα θυμίζει την επικινδυνότητα του πολιτικού θεάτρου για την πολιτική που μετατρέπει τους πολίτες σε στατιστικά δεδομένα και τη συμμετοχή στα κοινά σε μετοχική συνιδιοκτησία.

Στη σημερινή εποχή οι κλόουν είναι κωμικοί διασκεδαστές, με χαρακτηριστική εμφάνιση που οφείλεται στο μέικ -απ, τις πολύχρωμες περούκες και τα περίεργα ρούχα τα οποία φορούν, ενώ μπορεί να φορούν και αστεία καπέλα. Κινούνται και μιλάνε κωμικά προκαλώντας το γέλιο στους παρευρισκομένους. Ασκεί το επάγγελμά του σε οποιοδήποτε χώρο κληθεί να παρουσιάσει τις ικανότητές του, κυρίως σε παιδικές εκδηλώσεις. Είναι ο λεγόμενος κλοουν για παιδικα παρτυ.

Τα Ξύλινα Σπαθιά: η σταδιοδρομία τους στην Ελληνική μουσική σκηνή

Το 1989, ο Παύλος Παυλίδης, μετά τη συμμετοχή του στο μουσικό συγκρότημα Μωρά στη Φωτιά, πηγαίνει στη Γαλλία και συγκατοικεί με τον φίλο του Νίκο Καντάρη στο Mériel, μια περιοχή κοντά στο Παρίσι. Εκεί δημιουργούν το studio Βrancaleone και ο Παυλίδης ηχογραφεί τα πρώτα demos των τραγουδιών του. Στον Νίκο Καντάρη είναι αφιερωμένοι οι δύο πρώτοι δίσκοι των Ξύλινων Σπαθιών. Στο Παρίσι επίσης γνωρίζεται με τον Γιάννη Μήτση που αργότερα (1998) θα γίνει μέλος του συγκροτήματος.

Το 1992, ο Παυλίδης επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και μαζί με τους Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστο Τσαπράζη, Πάνο Τόλιο και Σταύρο Ρωσσόπουλο δουλεύουν πάνω στο υλικό που είχε ετοιμάσει κατά τη διαμονή του στη Γαλλία. Με αυτή τη σύνθεση εμφανίζονται, για πρώτη φορά, ζωντανά στην Καρδίτσα ως «Brancaleone». Αργότερα παίρνουν το όνομα «Τα Ξύλινα Σπαθιά» από το ομότιτλο παιδικό βιβλίο του Παντελή Καλιότσου.

Το 1993, κυκλοφορεί το album «Ξεσσαλονίκη» από την Ano-Kato Records. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από το Σεπτέμβριο ως τον Οκτώβριο του 1993 στο studio Magnanimοus του Γιώργου Πεντζίκη στη Θεσσαλονίκη, με ηχολήπτη το Χρήστο Χαρμπίλα, και 2 τραγούδια («Το νερό που κυλάει» και «Πουλιά 2») που προέρχονται από τις ηχογραφήσεις του Παυλίδη στο studio Brancaleone το 1992. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα: «Αδρεναλίνη», «Τραίνο φάντασμα», «Ρόδες», και «Σιωπή», με κορυφαίο το «Ο Βασιλιάς της σκόνης» που έτυχε μεγάλης απήχησης και αποτελεί πλέον ένα από τα κλασικά τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής. Μια κριτική του δίσκου από την ιστοσελίδα mic.gr το 2005 αναφέρει: «Το "Ξεσσαλονίκη" πρόκειται για κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτό που φαινομενικά υπήρξε τότε: ένα νέο ρεύμα για το εγχώριο ροκ...»

Το 1994, τα Ξύλινα Σπαθιά εμφανίζονται ζωντανά σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Τα τραγούδια της «Ξεσσαλονίκης» αρχίζουν να μεταδίδονται από το ραδιόφωνο, η ανταπόκριση του κόσμου είναι θετική, και το κοινό τους αρχίζει να μεγαλώνει. Εκείνη την εποχή αποχωρεί οριστικά από το συγκρότημα ο Σταύρος Ρωσσόπουλος, χωρίς να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο κιθαρίστα.

Το 1995, κυκλοφορεί το album «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από το Σεπτέμβριο ως τον Νοέμβριο του 1994 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Χαρμπίλα και Τίτο Καρυωτάκη. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Ρίτα», «Ό,τι θες εσύ», «Φωτιά στο λιμάνι» και «Ατλαντίς» με κορυφαίο το «Λιωμένο παγωτό» το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του γκρουπ, που τους έκανε γνωστούς στο πλατύ κοινό. Εξαιτίας κάποιων νομικών προβλημάτων με την πρoηγούμενη δισκογραφική εταιρεία της μπάντας ο δίσκος αποσύρεται για λίγο καιρό, όμως τα Ξύλινα Σπαθιά δικαιώνονται δικαστικά (μάλιστα στη δίκη που έγινε παρέστη ως μάρτυρας ο Διονύσης Σαβόπουλος) και το album συνεχίζει να κυκλοφορεί κανονικά. Οι πωλήσεις και οι ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις ξεπερνούν κατά πολύ τα αναμενόμενα και ο Παύλος Παυλίδης δηλώνει: «Ο κόσμος σε βοηθάει να πας πιο πάνω, αν έχεις κάπου να πας...»

Το 1996, το «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» γίνεται χρυσό. Τα Ξύλινα Σπαθιά δίνουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και αποκτούν ένα ευρύ ακροατήριο. Το «Λιωμένο παγωτό» και το «Φωτιά στο λιμάνι» είναι τα super hits της ελληνικής νεολαίας.

Το 1997, κυκλοφορεί το album «Μια ματιά σαν βροχή» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Ιανουάριο ως τον Απρίλιο του 1997 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Χαρμπίλα και Τίτο Καρυωτάκη. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Βροχοποιός», «Δεν έχει τέλος», «Ένα παράξενο τραγούδι», «Στο βράχο» και «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη» με κορυφαίο το εκρηκτικό «Ρομπότ». Το «Μιά ματιά σαν βροχή» είναι το αρτιότερο album των Ξύλινων Σπαθιών και ίσως η σημαντικότερη -καλλιτεχνικά- από όλες τις κυκλοφορίες τους. Εδώ γίνονται πλέον ξεκάθαρες οι προθέσεις της μπάντας να πειραματιστεί σε πιο ηλεκτρονικά ηχητικά μονοπάτια και το synthesizer του Βασίλη Γκουνταρούλη αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνθέσεις, τις οποίες υπογράφουν πλέον όλα τα μέλη του γκρουπ. Όσον αφορά τα κείμενα, ο Παύλος Παυλίδης έχει ωριμάσει στιχουργικά και καταθέτει τραγούδια-ποιήματα όπως το «Μόνο αυτό» και το «Στο βράχο». Σε μια συνέντευξη, εκείνης της εποχής, δηλώνει: «Αυτό που μ' ενδιέφερε από την αρχή, είναι ένα συγκρότημα που εάν πετύχαινε, να προχωρούσε και παραπέρα. 'Όταν βρεθήκαμε μαζί με τα παιδιά, κατάλαβα ότι είμαστε ένα καλό group, με απρόβλεπτη συνέχεια. Τώρα, στο υλικό του τρίτου δίσκου, η δουλειά είναι συνολική και οι ιδέες ξεπηδάνε από παντού...» Την ίδια χρονιά τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν τις συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο, με αποκορύφωμα το Φεστιβάλ Βύρωνα όπου συγκεντρώνουν 8.000 άτομα, ενώ, στο τέλος του χρόνου, έπειτα από πρόσκληση του MTV, εμφανίζονται στο H.Q. club του Λονδίνου. Αυτή είναι και η πρώτη ζωντανή τους εμφάνιση χωρίς τον Πάνο Τόλιο, ο οποίος αποχωρεί οριστικά από το συγκρότημα και τη θέση του στα τύμπανα παίρνει ο Τάκης Καννέλος των Mode Plagal.

Το 1998, ο «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» γίνεται πλατινένιο ενώ το «Μια ματιά σαν βροχή» χρυσό. Οι εμφανίσεις τους στα club «Ρόδον» της Αθήνας και «Μύλος» της Θεσσαλονίκης γίνονται sold out. Τον Ιούλιο εμφανίζονται στο Rockwave Festival '98 και το Σεπτέμβρη ανοίγουν τη συναυλία των Rolling Stones στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Παύλος Παυλίδης δηλώνει: «...είναι τρελή και μόνο η ιδέα να τραγουδάς μπροστά σε 80.000 κόσμο. Όταν τελειώσαμε, ο μάνατζερ των Stones μου είπε: «είστε από τους λίγους που δε φάγατε μπουκάλια. Στις περιοδείες μας έχουμε ειδικό συνεργείο για να καθαρίζει τη σκηνή από τα μπουκάλια που τρώει το κάθε support group. Σήμερα το συνεργείο θα ξεκουραστεί». Όταν τον ρώτησα ποια άλλα συγκροτήματα γλίτωσαν τα μπουκάλια μου απάντησε: «Αυτά που μπορώ να θυμηθώ είναι οι Smashing Pumpkins και οι Red Hot Chili Peppers»...» Στα τέλη του χρόνου τα Ξύλινα Σπαθιά επισκέπτονται και πάλι τη Μεγάλη Βρετανία και εμφανίζονται στο ιστορικό Hacienda Manchester. Ο Τάκης Κανέλλος δε μπορεί να ανταπεξέλθει στο φορτωμένο συναυλιακό πρόγραμμα της μπάντας, αποχωρεί, και τη θέση του στα τύμπανα παίρνει ο Γιάννης Μήτσης.

Το 1999, κυκλοφορεί το cd single «Τροφή για τα θηρία» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 4 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Απρίλιο ως τον Μάϊο του 1999 στο studio Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου στη Θεσσαλονίκη, με ηχολήπτη το Χρήστο Μέγα. Τα τραγούδια αυτά είναι ενδεικτικά της διπλής ηχητικής κατεύθυνσης που είχε πάρει πλέον η μπάντα. Από τη μία ήρεμες και ατμοσφαιρικές συνθέσεις («Διαστημόπλοια» και «Χάθηκα») και στον αντίποδα, εκρηκτικοί χορευτικοί ρυθμοί και ηλεκτρονικοί ήχοι («Τροφή για τα θηρία» και «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι»). Το single αυτό ήταν ουσιαστικά ο προπομπός του επόμενου και τελευταίου studio album του συγκροτήματος που θα κυκλοφορούσε ένα χρόνο αργότερα. Εν τω μεταξύ, τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν με επιτυχία τις ζωντανές εμφανίσεις τους και στη σύνθεση της μπάντας προστίθεται ένα νέο μέλος, ο Κώστας Παντέλης που παίζει κιθάρα.

Το 2000, κυκλοφορεί το album «Ένας κύκλος στον αέρα» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Μάιο ως τον Ιούνιο του 2000 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Μέγα και Martin Ekman. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Η τελευταία φορά», «Τι περιμένουν», «Ο ναυαγός», «Σαν εσένα» και «Χάρτινος ουρανός» με κορυφαίο το «Πάρε με μαζί σου», το τελευταίο τραγούδι των Ξύλινων Σπαθιών που έτυχε μεγάλης απήχησης. Νωρίτερα, το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, ο Παύλος Παυλίδης είχε αποσυρθεί στην Αμοργό, όπου, στο home studio που δημιούργησε εκεί, έγραψε τα περισσότερα από τα τραγούδια που περιλήφθηκαν στο album. Το «Ένας κύκλος στον αέρα» είναι ίσως το πιο διχασμένο -δημιουργικά- album της μπάντας, καθώς εδώ γίνονται εντονότερες οι αντιφατικές μουσικές κατευθύνσεις που είχαν ακολουθήσει στο «Τροφή για τα θηρία». Έτσι δίπλα σε έντονα, χορευτικά τραγούδια όπως το «Τι περιμένουν» συνυπάρχουν αργές, σχεδόν ψιθυριστές, συνθέσεις όπως το «Ο ναυαγός». Ωστόσο τα Ξύλινα Σπαθιά δείχνουν ότι διανύουν την περίοδο της ωριμότητας τους καταθέτοντας ένα δίσκο ο οποίος μπορεί να μην έχει την αρτιότητα και την πληθωρικότητα του «Μια ματιά σαν βροχή» ή την ορμή του «Ξεσσαλονίκη» αλλά διατηρείται σε υψηλό επίπεδο και αποτελεί προϊόν ενός συνόλου που επί πολλά χρόνια έχει δουλέψει τον ήχο του και, κλείνοντας τον κύκλο του, παραμένει δημιουργικό και απρόβλεπτο.

Την περίοδο 2001 - 2002, τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν τις επιτυχημένες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα παίζοντας καινούργια τραγούδια ενώ στη σύνθεση τους προστίθεται ένα έκτο μέλος, ο Νίκος Κυριακόπουλος που παίζει κρουστά και αναλαμβάνει τα φωνητικά. Το κλίμα δείχνει να είναι θετικό και φαίνεται πως έχει ανοίξει ένας νέος δημιουργικός κύκλος για το συγκρότημα. Ωστόσο η διάλυση βρίσκεται κοντά.

Το 2003, κυκλοφορεί το album «Live» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 16 τραγούδια που παρουσιάστηκαν ζωντανά σε συναυλίες που έγιναν από τον Φεβρουάριο ως τον Νοέμβριο του 2001 και ηχογραφήθηκαν από την κινητή μονάδα ηχογράφησης των studio Polytropon και Octal One, με ηχολήπτες τους Χρήστο Μέγα, Μάκη Πελοπίδα, Κώστα Βάμβουκα, Αργύρη Παπαγεωργίου, Γιώργο Καζαντζή και Βαγγέλη Καλαρά. Όλα τα τραγούδια προέρχονται από τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές τους εκτός από ένα καινούριο, το «Γκραντ Οτέλ» στο τέλος του οποίου ακούγεται ο Παυλίδης να λέει ανάμεσα στα χειροκροτήματα: «...ευχαριστούμε, πρώτη φορά το παίζουμε...». Το «Live» είναι ένας δίσκος που επιχειρεί να καταγράψει το εκρηκτικό κλίμα που επικρατούσε στις συναυλίες του συγκροτήματος και να επιβεβαιώσει τη φήμη που είχαν τα Ξύλινα Σπαθιά ως δυναμική live μπάντα. Στο album αυτό καταγράφονται επίσης η αυτοσχεδιαστική διάθεση με την οποία προσέγγιζαν το υλικό τους και η εξέλιξη του ήχου τους όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα στα τραγούδια από τα δύο πρώτα album τους τα οποία έχουν γίνει σχεδόν αγνώριστα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης πως από τον δίσκο λείπουν οι μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος, κάτι που έγινε σκόπιμα για να προβληθούν τραγούδια που αν και οι ίδιοι αγαπούσαν πολύ, είχαν μείνει στη σκιά των μεγάλων εμπορικών τους επιτυχιών. Ειδικά το «Λιωμένο παγωτό» το έπαιζαν πολύ σπάνια θεωρώντας το ένα πολύ "ταλαιπωρημένο" τραγούδι. Το album «Live» ήταν ο αποχαιρετιστήριος δίσκος της μπάντας και τον αφιέρωσαν «Σε αυτούς που ήταν μαζί μας όλα αυτά τα βράδια...»

Στα τέλη του 2003, τα Ξύλινα Σπαθιά διαλύθηκαν και τα μέλη της μπάντας ακολούθησαν διαφορετικές μουσικές διαδρομές.

Το 2005, δύο χρόνια μετά τη διάλυση του γκρουπ, κυκλοφορεί το άλμπουμ "The Best Of" από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 16 τραγούδια από τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του συγκροτήματος, καθώς κι ένα remix του "Βασιλιά της σκόνης" με τον τίτλο "Wooden Swordz", από τους Viton & Stel, ως bonus track.

The Clash: Το συγκρότημα, οι πολιτικές πεποιθήσεις και η επίδραση τους

The Clash είναι το όνομα βρετανικού πανκ μουσικού συγκροτήματος, που ιδρύθηκε το 1977 αποτελώντας μέρος του πρώτου κύματος της αγγλικής πανκ μουσικής. Εκτός από την πανκ ροκ, πειραματίστηκαν με τη ρέγκε, το σκα, το dub, τη φανκ τη ραπ και το ροκαμπίλι. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, οι Clash αποτελούνταν από τους Τζο Στράμερ (Joe Strummer, πρώτα φωνητικά και ρυθμική κιθάρα), Μικ Τζόουνς (Mick Jones, πρώτη κιθάρα και φωνητικά), Πωλ Σίμονον (Paul Simonon, μπάσσο, φωνητικά) και Νικ «Τόπερ» Χέντον (Nick “Topper” Headon, ντραμς και κρουστά). Ο τελευταίος εγκατέλειψε το συγκρότημα το 1982, ενώ εσωτερικές συγκρούσεις οδήγησαν στην αποχώρηση του Τζόουνς τον επόμενο χρόνο. Το συγκρότημα συνέχισε με νέα μέλη, ωστόσο διαλύθηκε το 1986. 

Οι Clash γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία με την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου τους. Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, με τίτλο London Calling, το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1979, αύξησε τη δημοτικότητά τους στις Η.Π.Α όπου κυκλοφόρησε τον επόμενο μήνα. Κριτικά επιδοκιμασμένο, μια δεκαετία αργότερα ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Ρόλινγκ Στόουν (Rolling Stone) ως ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 1980. 

Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι των Clash, οι μουσικοί πειραματισμοί και ο επαναστατικός χαρακτήρας τους άσκησαν μεγάλη επίδραση στη ροκ μουσική σκηνή και στο εναλλακτικό ροκ (alternative rock). Έγιναν γνωστοί ως “The Only Band That Matters” (το μόνο συγκρότημα που αξίζει), από το προωθητικό σλόγκαν που παρουσιάστηκε από τη CBS, τη δισκογραφική εταιρία του γκρουπ. Τον Ιανουάριο του 2003 οι Clash – συμπεριλαμβανομένου και του αρχικού ντράμερ Τέρρυ Τσάιμς (Terry Chimes) – εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Το 2004, το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε την μπάντα 30η στον κατάλογο με τους 100 σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. 

Η μουσική των Clash συνδέθηκε συχνά με μια αριστερή πολιτική ιδεολογία. Ο Στράμερ είχε παραδεχτεί δημόσια τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις. Οι Clash υπήρξαν πρωτοπόροι στην υπεράσπιση αριστερών ιδεών μέσω της μουσικής του πανκ ροκ και χαρακτηρίστηκαν ως τα «αγόρια του σκεπτόμενου ανθρώπου» (“The Thinking Man's Yobs”) από το μουσικό περιοδικό NME. Όπως πολλά άλλα συγκροτήματα του πανκ, διαμαρτυρήθηκαν εναντίον της μοναρχίας και της αριστοκρατίας. Όμως, αντίθετα με τους υπόλοιπους μουσικούς του κινήματος, απέρριψαν το μηδενισμό. 

Αντί αυτού, υποστήριξαν πολλές σύγχρονες απελευθερωτικές οργανώσεις και ανέπτυξαν επαφές με κοινωνικές ομάδες, όπως την αντιναζιστική Anti – Nazi League. Τον Απρίλιο του 1978 ηγήθηκαν στην οργάνωση του κοντσέρτου Rock Against Racism (Ροκ ενάντια στο ρατσισμό) στο πάρκο Βικτόρια του Λονδίνου. Η σημαία του Απελευθερωτικού Εθνικού Μετώπου Sandinista. Οι πολιτικές πεποιθήσεις των Clash είναι φανερές σε στίχους πρώιμων ηχογραφήσεων, όπως στο White Riot, όπου ενθαρρύνουν τη νεολαία να γίνει πολιτικά δραστήρια, στο Career Opportunities, που απευθύνονται στην αποξένωση των χαμηλόμισθων τετριμμένων επαγγελμάτων και στο London's Burning, όπου γίνεται αναφορά στην ανία της ζωής στην πόλη. 

Το εύρος των πολιτικών ενδιαφερόντων του συγκροτήματος διευρύνθηκε σε μεταγενέστερες ηχογραφήσεις. Ο τίτλος του Sandinista! αποτελεί αναφορά στους αριστερούς επαναστάτες της ομώνυμης οργάνωσης που είχε πρόσφατα καθαιρέσει τον Νικαραγουανό δυνάστη Anastasio Somoza Debayle. Στον ίδιο δίσκο περιέχονται τραγούδια με περιεχόμενο που άπτεται διαφορετικών πολιτικών θεμάτων, με έκταση πέρα από αυτήν των βρετανικών ακτών, όπως το Washington Bullets και το Call – Up. Το 2004 το περιοδικό Ρόλινγκ Στόουν τοποθέτησε τους Clash στο νούμερο 30 ενός καταλόγου με τους 100 σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. 

Σύμφωνα με την εφημερίδα The Times, το ντεμπούτο των Clash, μαζί με το Never Mind the Bollocks, Here's Sex Pistols, αποτελεί την «τελική δήλωση του πανκ» και το London Calling παραμένει ως ένας από τους δίσκους με τη μεγαλύτερη επίδραση στην ιστορία της ροκ. Στον κατάλογο του Ρόλινγκ Στόουν με τα 500 σημαντικότερα άλμπουμ όλων των εποχών, το London Calling κατέλαβε την όγδοη θέση, το The Clash την 77η και το Sandinista! την 404η. Στον κατάλογο του ίδιου περιοδικού με τα 500 σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών, το London Calling τοποθετήθηκε στο νούμερο 15, την υψηλότερη θέση του καταλόγου για τραγούδι πανκ συγκροτήματος. Άλλα τέσσερα κομμάτια των Clash που περιλαμβάνονται στον κατάλογο είναι τα Should I Stay or Should I Go (228ο), Train In Vain (292ο), Complete Control (361ο) και (White Man) In Hammersmith Palais (430ο). Το London Calling έφτασε επίσης στο νούμερο 48 του καταλόγου των 100 σημαντικότερων τραγουδιών για κιθάρα όλων των εποχών του περιοδικού.[52] Οι Clash, εκτός του ότι άφησαν ανεξίτηλα χαραγμένο το όνομά τους στη μουσική ιστορία, ιδιαίτερα της πανκ, επηρέασαν πολλούς μουσικούς που είχαν ελάχιστη, ή ακόμη και ουδεμία σχέση με το συγκεκριμένο κίνημα. 

Το μείγμα του σκα, της ρέγκε και της βαθιά επηρεασμένης από τον ήχο της Τζαμάικας αγγλικής κουλτούρας, βοήθησαν στην προώθηση της μουσικής 2 tone, που αναδύθηκε από τις στάχτες της έκρηξης τής πανκ. Μουσικοί που ξεκίνησαν την καριέρα τους όταν οι Clash ήταν ακόμα δραστήριοι και αναγνώρισαν το χρέος τους σε αυτούς είναι ο Billy Bragg και οι Aztec Camera. Μεταγενέστερα, η επιρροή των Clash υπήρξε εμφανής σε πολιτικά στρατευμένες μπάντες της Αμερικής, όπως οι Rancid, Anti - Flag, Bad Religion και οι NOFX, όπως επίσης και στο πρώιμο πολιτικοποιημένο hard rock των Manic Street Preachers. 

Η ανάμειξη τους με την τζαμαϊκανή μουσική και τρόπο παραγωγής, έδωσε το έναυσμα για παρόμοιες διαπολιτισμικές προσπάθειες από γκρουπ όπως οι Bad Brains, Massive Attack, Sublime και No Doubt. Ο Jakob Dylan των Wallflowers χαρακτήρισε το London Calling, πέρα από τη δουλειά του πατέρα του, Μπομπ Ντίλαν, ως το δίσκο που “άλλαξε τη ζωή του”.  Συγκροτήματα ταυτισμένα με την αναγέννηση του garage rock των τελών της δεκαετίας του 1990 και των αρχών του 2000, όπως τους Σουηδούς The Hives, τους Αυστραλούς The Vines και τους Αμερικανούς The White Stripes και The Strokes μαρτυρούν έντονη επίδραση από τους Clash, όπως και άλλοι Βρετανοί συνάδελφοί τους, ανάμεσά τους οι Babyshambles, The Futureheads, The Charlatans, The Arctic Monkeys κ.α.